Καταρχήν αδιαμφησβήτητα οι κομματικές παρατάξεις ασπάζονται κάποιες πολιτικές, πολιτικές γνωστές που ο καθένας μπορεί να τις ψάξει και να τις μάθει. Ανεξάρτητα με το ότι κάποιοι π.χ. ΔΑΠίτες θα πουν "ρε φιλαράκι εμας δεν μας νοιάζουν αυτά". Η άποψη ενός υποστηρικτή μιας παράταξης ότι η παραταξή του δεν εξυπηρετεί πολιτικά συμφέροντα ή δεν έχει πολιτικό προσανατολισμό είναι βλακώδης. Αν ήταν τότε ας γινόταν και η ΔΑΠ Σύλλογος Διασκέδασης.
Έτσι λοιπόν, ο φοιτητής κάθε φορά που ξέρει ποιος είναι ο εκπρόσωπος του μπορεί και να γνωρίζει τις πολιτικές του κατευθύνσεις, αν δεν γνωρίζει από πολιτικές κατευθύνσεις ο φοιτητής πρέπει να βιαστεί καθώς έχει κλείσει ήδη τα 18.
Γνωρίζοντας λοιπόν τι εκπροσωπεί ο καθένας μπορείς να ξέρεις για το αν είναι καλό ή όχι για σένα και το Ίδρυμα. Από την στιγμή που περάσουμε σε ένα μοντέλο "εκπροσώπου φοιτητών" πως θα ξέρεις 1ον: Τι πραγματικά εκπροσωπεί ο σπουδαστής; 2ον: Αν δεν είναι ο περίφημος πρόεδρος της παράταξης που δρα χωρίς ταμπέλες αλλά πισώπλατα με την υποστήριξη των μελών του;
Δηλαδή το ότι θα πει το νομοσχέδιο ότι μεθαύριο θα γίνουν εκλογές και θα ψηφίσουμε εκπρόσωπο με ονόματα τι θα γίνει; Θα ψηφίσεις όπως στο Λύκειο τον Σάββα που είναι μάγκας και έχει και μηχανάκι; Θα ψηφίσεις τον Βαγγέλη που μπορεί να μην λέει ΔΑΠ δίπλα στο όνομα του αλλά έρχεται από την ΔΑΠ; Θα ψηφίσεις έναν που δεν τον ξέρεις και δεν ξέρεις τι πραγματικά υποστηρίζει και τι γραμμή ακολουθεί;
Αυτό που θέλω να καταλήξω είναι πως πολιτική υπάρχει παντού τελικά, και χρειάζεται να υπάρχει.
Και η αναρχία ακόμα, πολιτική είναι.